ΣΥΚΕΑ ΦΩΚΙΔΑΣ. ΑΝΑΡΡΙΧΗΤΙΚΑ ΠΕΔΙΑ ΓΚΙΩΝΑΣ
Η Συκιά ή Συκέα είναι ορεινός οικισμός που βρίσκεται στη Δωρίδα του Νομού Φωκίδος, σε υψόμετρο 720 μέτρων. Έχει πληθυσμό 52 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011 και αποτελεί την Τοπική Κοινότητα Συκέας της Δημοτικής Ενότητας Λιδωρικίου του Δήμου Δωρίδος.
Γεωγραφία – Αξιοθέατα
Η Συκιά είναι κτισμένη στις δυτικές πλαγιές της Γκιώνας κάτω από πανύψηλη κατακόρυφη βραχοσειρά. Βρίσκεται στην επαρχιακή οδό Καστριώτισσας – Λιδωρικίου, σε απόσταση 5,5 χλμ. από το Λευκαδίτι και Β του Λιδωρικίου σε 17 χλμ.
Τα σημαντικότερα αξιοθέτα της περιοχής είναι τα πολλά αναρριχητικά πεδία της Γκιώνας, ένα από τα οποία η “ορθοπλαγιά του Λάζου” ή “ορθοπλαγιά της Συκιάς” ή “ορθοπλαγιά της Γκιώνας”, με κλίση αρνητική και υψομετρική διαφορά περίπου 1.100 μέτρα.
Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αναρριχητικά πεδία των Βαλκανίων και της Ευρώπης. Κάτω από το χωριό και προς το “Λαζόρεμα” υπάρχουν γραφικά σπήλαια με σημαντικότερο, σε απόσταση 2 χλμ., το σπήλαιο Αρσαλή με σταλακτίτες και σταλαγμίτες.
Εντός του υπάρχει ο ναΐσκος της Ζωοδόχου Πηγής, κτισμένος από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Πίσω από το ιερό υπάρχει λιμνούλα μικρού βάθους, όπου σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας.
Τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται το παραδοσιακό “αντάμωμα” και το πανηγύρι του χωριού. Άλλα αξιοθέατα του χωριού είναι ο ενοριακός ο ναός της Αγίας Παρασκευής και τα εξωκλήσια του Αγίου Αθανάσιου και Αγίου Γεωργίου.
Ιστορία
Το χωριό ονομάστηκε “Σκιά”, αφού ο Ήλιος το καλοκαίρι έρχεται στο χωριό μετά την 10η πρωινή και τον χειμώνα, μετά τις 12 το μεσημέρι, ενώ ένα τμήμα του χωριού δεν το βλέπει ο ήλιος καθόλου για 2-3 μήνες. Στο πέρασμα των χρόνων, η ονομασία του χωριού παραφράστηκε σε “Συκιά” ή “Συκέα”.
Το 1836 προσαρτάται στο Δήμο Αιγιτίου, το 1912 αναγνωρίστηκε ως Κοινότητα και το 1940 διορθώνεται το όνομα από Συκιά σε Συκέα. Η παλαιότερη θέση του χωριού ήταν στη Μεγάλη Βρύση, στη θέση “Παλιοχώρια”, όπου υπάρχουν ενδείξεις συνεχούς κατοίκησης από τους κλασσικούς χρόνους. Ανάμεσα στο χωριό και το διπλανό Λευκαδίτι, στη θέση “Κάργιο” βρίσκεται αποκλείστρα που την περίοδο της Τουρκοκρατίας έσωσε πολύ κόσμο.
Οι “αποκλείστρες” ήταν κάτι σαν τα σημερινά καταφύγια στα οποία οι πολίτες καταφεύγανε, ειδικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μόλις σήμαιναν συναγερμό οι σειρήνες. Βέβαια, το 1821 δεν είχαν σειρήνες, αλλά όταν έρχονταν οι Τούρκοι, ειδοποιούνταν οι κάτοικοι και τα γυναικόπαιδα κλείνονταν στις αποκλείστρες, που υπήρχαν πολλές, η πιο ασφαλής όμως για την περιοχή ήταν το “Κάργιο”.
Ήταν πολύ καλά προφυλαγμένη και υπήρχαν μόνο δύο σημεία για να μπει μέσα κανείς, πολύ στενά όμως, τόσο που με δυσκολία περνούσε άνθρωπος. Παράλληλα είχε θέα σε όλη την περιοχή, κάτι πολύ σημαντικό. Σε περίπτωση επίθεσης, ο κάθε επιτιθέμενος για να μπει μέσα έπρεπε να σκοτώσει τον φύλακα της αποκλείστρας.
